Pinczer miniaturowy nazywany także ratlerkiem, to bardzo stara rasa niemiecka, z której wywodzą się także sznaucery. A więc pokrewieństwo krótkowłosego pinczera z szorstkowłosym sznaucerem jest równie bliskie jak pokrewieństwo foksteriera krótkowłosego z foksterierem szorstkowłosym. Nigdy jednak nie zdołano ustalić stopnia więzów rodzinnych między pinczerem a sznaucerem.
        Jego bezpośrednim przodkiem jest występujący od dawna w Niemczech pinczer średni. Hodowcy wykorzystali fakt pojawiania się w miotach pinczerów średnich szczeniąt znacznie mniejszych niż przeciętne. Stosując ostrą selekcję, polegającą na wybieraniu do rozrodu jak najmniejszych zwierząt udało im się wyhodować psa nie przekraczającego 30 cm w kłębie. Niemcy nazywali go niegdyś "jelonkiem z lasów Nadrenii". Na ziemiach niemieckich i w Skandynawii pinczer miniaturowy występował na długo przedtem, zanim został uznany za odrębną rasę. W 1895 roku powstał Niemiecki Klub Miłośników Pinczera przekształcony pózniej w Klub Miłośników Pinczerów i Sznaucerów.
         Po raz pierwszy pinczer miniaturowy dał się poznać światu na wystawie w Stuttgarcie w 1900 roku. Przed pierwszą wojną światową na wystawach psów była to najsilniej reprezentowana rasa - aż 60 zgłoszeń. W czasie zawieruchy wojennej hodowla rozpadła się całkowicie. Wprawdzie pinczery miniaturowe nie wyginęły bez reszty, ale ich jakość znacznie się obniżyła. W okresie międzywojennym hodowle pinczera miniaturowego prosperowały całkiem niezle. Do księgi hodowlanej wpisywano rocznie około 400 psów. Druga wojna światowa także poczyniła spustoszenia wśród przedstawicieli tej rasy. Ale kilka hodowli przetrwało trudne czasy, by w stosownym momencie rozpocząć działalność na szerszą skalę.
Warto jeszcze dodać, że do rozwoju rasy przyczynili się w znacznej mierze Amerykanie. Po wystawie w Stuttgarcie tak zachwycili się tym maleństwem, że nie zwlekając przystąpili do jego ulepszenia. Udało im się to znakomicie - bowiem miniaturka z USA nie nosiła żadnych cech karłowatości, takich jak wyłupiaste oczy, wadliwy zgryz czy okrągła głowa. W 1929 roku założyli Amerykański Klub Miniaturowego Pinczera.
         Dzisiaj jest to pies bardzo popularny w Belgii i Szwajcarii. W 1950 roku dotarł do Francji i Anglii, gdzie także zyskał wielu sympatyków.

        Pinczer miniaturowy został zarejestrowany w Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI) pod numerem 185, w grupie II FCI, sekcja 1 - pinczery i sznaucery. Jego wzrost mieści się w granicach 25-30 cm, a waga wynosi 3,5 do 6 kg.Dobrze zbudowany i muskularny, nie ma w sobie żadnych cech karłowatości. Jego grzbiet jest silny, podobnie jak i lędzwie, krótki i zwarty. Budowa pinczera miniaturowego od razu przywodzi na myśl dobermana.
        Mimo smukłości pinczer miniaturowy uchodzi za psa dobrze zbudowanego. Głowa dość długa i proporcjonalna w stosunku do tułowia, czaszka płaska, stop lekko zaznaczony, policzki mało wystające, kufa silna i zarazem wysmukła, lekko spiczasta. Oczy ciemne, owalne, średniej wielkości. Nos dobrze rozwinięty, zawsze czarny. Uszy osadzone wysoko spiczaste, stojące, skierowane ku przodowi; lub na pół opadające w kształcie litery V, lub kopiowane tam gdzie nie jest to zakazanym procederem i Międzynarodowa Federacja Kynologiczna to akceptuje. Sylwetka niemal kwadratowa; klatka piersiowa dość szeroka; kończyny silne i umięśnione. Ogon wysoko osadzony, noszony prosto. Jeśli jest kopiowany, przycina się go za trzecim kręgiem. Szata bardzo gęsta, krótka, sprężysta, lśniąca i gładka. Umaszczenie jednobarwne rude do ciemnorudobrązowego lub czarne podpalane. Należy dążyć do możliwie intensywnego, mocno odznaczającego się podpalania.

        Pinczer miniaturowy lekarza weterynarii odwiedza zwykle przy okazji rutynowych szczepień. Choroby się go nie imają. Zyje długo, średnio ok. 15 lat. Obce są mu choroby dziedziczne. Trzeba jednak pamiętać, że choć piesek jest dziarski i odporny, zbyt niskie temperatury nie sprzyjają jego zdrowiu. Ma bardzo krótką sierść, co zmniejsza jego wytrzymałość na zimowe chłody. Dlatego w tym okresie nie powinien długo przebywać poza domem.
        Budżet, jaki trzeba wygospodarować na żywienie pinczerka, na pewno nie obciąży kieszeni jego pana. Sucha karma wysokiej jakości lub prawidłowo przygotowany posiłek domowy, a więc mięso z dodatkami będzie dla niego odpowiednim daniem i pozwoli utrzymać go w doskonałej kondycji. Pamiętajmy jednak o tym, że nieszczęsne zwierzątka, które rzadko schodzą z rąk na ziemię z powodu nadmiernej troski właściciela, a do jedzenia dostają "to co pańcia", a oprócz tego słodycze, bywają otyłe i mają wręcz problemy z poruszaniem się.
        Te psy nie wymagają specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Futerko pinczera łatwo utrzymać w idealnym porządku czesząc go np. raz w tygodniu szczotką o miękkim włosiu lub przecierając wilgotną irchą czy flanelką. Kąpiel stosujemy wówczas, kiedy pies jest rzeczywiście brudny. Należy za to systematycznie sprawdzać długość pazurów i jeżeli nie ścierają się same, koniecznie je skracać.

        Pinczera miniaturowego dobry humor nigdy nie opuszcza. Rankiem budzi się wesoły i skory do zabawy. Czuje się dobrze zarówno u sportowca, jak i u domatora, u samotnej osoby czy pośród licznej rodziny. Niewielkie rozmiary nie przeszkadzają pinczerkowi w pełnieniu funkcji stróża. Przykłada się do tego całym sercem, co bardzo cenią sobie wielbiciele rasy. Nie brak mu charakteru, jak również dobrych chęci, by wykazać się umiejętnością stróżowania. Ponieważ jest ciekawski, wszędzie wtyka swój ciekawski nos, by przypadkiem nie znalezć się na uboczu ważnych wydarzeń. Lubi żyć w zgodzie z dziećmi i innymi zwierzętami, zwłaszcza gdy przywyknie do nich od wczesnej młodości. Mimo jego małych rozmiarów nie można go traktować jak luksusowego pieska, który tylko by się wylegiwał na miękkiej poduszce. To silny i odporny piesek, tóremu nie brakuje energii.
        Nie można mu pobłażać i pozwalać by robił co chce. Trzeba wcześnie wpoić mu zasady dobrego wychowania. Gdy raz ustali się reguły postępowania, nie można od nich odstępować. Jest psem inteligentnym i bez większego trudu w tej niewielkiej główce można wszystko dobrze poukładać. Uczenie się nie nastręcza mu kłopotów. Chętnie przystosuje się do rytmu codziennego życia, a jego przyjacielski i wesoły charakter sprawi, że będzie doskonałym towarzyszem dla osób w każdym wieku. Chętnie pospaceruje z właścicielem czy pobawi się piłeczką. Nie zapominajmy o tych potrzebach i nie lekceważmy ich, gdyż pozbawiony ruchu i kontaktów z otoczeniem pinczer stanie się nerwowy i strachliwy.

        Pinczer miniaturowy jest bardzo popularny na całym świecie. W krótkim czasie po pojawieniu się pierwszych egzemplarzy rasy w 1900 roku na wystawie w Stuttgarcie zawojował Stany Zjednoczone,gdzie zrobił karierę w prawdziwie amerykańskim stylu i prawie całą Europę. Najpózniej - bo dopiero na początku lat pięćdziesiątych zyskał uznanie w Wielkiej Brytanii, Francji i Włoszech. Szczególnie popularny jest w Belgii i Szwajcarii, ale spotkać go można dosłownie we wszystkich krajach naszego kontynentu.

        W Polsce pinczery miniaturowe były znane od dawna. W latach powojennych były bardzo popularne i dość licznie reprezentowane. Zanim trafiły do grupy II FCI (psów stróżujących i obronnych), były rejestrowane w grupie IX FCI razem z psami ozdobnymi i do towarzystwa. Największy wpływ na linie hodowlane naszych pinczerów miały sprowadzone w 1977 roku przez p. Halinę Sergot, ROBBI v. Georgshugel i ALF v.d. Porta należący do p. Kazmierczakowej.
        Obecnie wbrew pozorom rasowych - czyli rodowodowych pinczerów miniaturowych - nie ma tak dużo. W naszym kraju dominują tzw. ratlerki, czyli skarłowaciała wersja prawdziwego pinczera miniaturowego, o wyraznych niewzorcowych cechach - wyłupiaste oczy, okrągła czaszka, nienaturalnie cienkie i słabe kosteczki, rachityczny wygląd, problemy zdrowotne. Nie mają one nic wspólnego z krzepką sylwetką i odważnym, energicznym usposobieniem pinczera miniaturowego.